Iedere maand een kerstpakket

WEER LEVEN IN DE BROUWERIJ
Hoera! We zitten eindelijk op de industriële lijn, wat betekent dat we nu semi-permanent stroom hebben. De omschakeling heeft alweer een maand geleden plaatsgevonden. De eerste dag, terwijl we het heuglijke feit aan het vieren waren met bier en frisdrank, een enorme luxe hier tegenwoordig, ging het al gelijk fout, dus zaten we met ons biertje in de hand plotseling weer in het donker. Onderdeel van de fout was dat er een te hoog voltage door de lijn ging, met als gevolg dat de computers in het internet café het meteen begaven, inclusief de power surgers die ze hiertegen moet beschermen. Was alleen iets teveel... Gelukkig konden we de computers nog provisorisch repareren en de volgende dag werd er een nieuwe poging gedaan ons aan te sluiten, waarbij het teveel aan voltage werd afgetapt naar de overkant van de straat. Zij zijn sindsdien wel erg blij zijn met Young Africa, want hun donkere dagen en avonden zijn nu ook voorbij. Het enige probleem dat we nu nog hebben is dat er buiten het centrum ergens een zwak punt zit op de industriële lijn dat het regelmatig laat afweten. En de elektriciteitsmaatschappij schijnt het ook iedere keer zeer provisorisch op te lossen, want steeds regelmatiger valt de stroom weer weg. De candlelight-only dinners behoren dus nog niet tot de verleden tijd, tot ergernis van Dirk die zoveel tijd en energie in het project heeft gestoken.

‘KERSTPAKKETTEN’ ALS LOON
De levensomstandigheden zijn in Zimbabwe de afgelopen tijd weer sterk verslechterd. De inflatie is in september 2008 officieel gestegen tot 230 miljoen procent (!) en inmiddels en in werkelijkheid is de inflatie in de tientallen miljarden procenten. Met een inflatie van 50% per dag heeft de Zimbabwaanse dollar in feite geen waarde meer. Dit is onze definitie van kredietcrises!

Vanwege het geldgebrek in Zimbabwe is de opnamelimiet bij de bank zo laag dat je er niets voor kunt betalen. Om toch aan hun geld te komen worden de mensen gedwongen iedere dag urenlang in de rij te staan bij de bank. Pinautomaten zijn uitgeschakeld, elektronische overboekingen zijn op uitzondering van salarissen geblokkeerd en cheques worden nauwelijks nog geaccepteerd. De handelaars willen betaald worden in contanten, en liefst in harde valuta. Dit leidt tot grote problemen bij onze leerlingen, die hun materialen niet meer kunnen veroorloven en werknemers, die niet aan hun loon kunnen komen. Ook Young Africa lijdt zwaar onder deze omstandigheden, want wij hebben te kampen met hetzelfde opnamelimiet en “cash only” beleid. Het personeel wordt nu deels in de vorm van voedselpakketten uitbetaald, we hebben dit jaar een verdrievoudiging gezien van leerlingen in ons “scholarship fund” en voor de aanschaf van welke materialen dan ook moeten we steeds op zoek naar alternatieve vormen van betaling, zoals bijvoorbeeld benzinecoupons. Onze leerlingen en HODs betalen ons nog steeds in Zimbabwaanse dollar, wat in een mum van tijd zijn waarde kwijt is. We moeten dan ook wekelijks onze prijzen en financieel beleid aanpassen. De USD wint steeds meer populariteit, maar is nog niet erkend als officieel betaalmiddel, tenzij je er een zeer dure vergunning voor over hebt en een flink deel van de opbrengst wilt afstaan aan de overheid. Het lijkt er echter op dat de Zimbabwaanse dollar gaat verdwijnen en totaal vervangen wordt door de USD, dat zou het land weer in wat rustiger economisch vaarwater brengen. Maar je weet maar nooit....

Voor ons persoonlijk pakt de dollarisatie wel gunstig uit. Je kunt weer eten en drinken kopen in de supermarkten die in USD mogen verkopen. En onze koelkast is weer eens goed gevuld. Je hoeft niet iedere dag meer wakker te worden met de vraag: “hoe kom ik vandaag weer aan mijn geld, wat zal het waard zijn, waar kan ik het uitgeven en hoe snel krijg ik het weer opgemaakt voordat het totaal aan waarde heeft verloren”. En daarnaast kunnen we dus maandelijks ‘kerstpakketten’ uitdelen aan onze staf, die er meer dan blij mee zijn.

Maar toch, het knaagt enorm. De gewone mens kan, ondanks dat hij of zij een beetje geld heeft, niets kopen. De supermarkten van Chitungwiza zijn leeg en produkten op de zwarte markt zijn duur en ook steeds vaker is USD of Rand. En met de paar cent die je per dag kunt opnemen, komt het er op neer dat veel mensen overleven op één pakje Maputi (een soort van popcorn) per dag.
En ook voor ons, die wel buitenlandse valuta hebben, slapen we niet met een gerust geweten. De supermarkten waar je in USD kan betalen, zijn in handen van Megabu’s feestje. Dus met elk artikel wat we daar kopen, steunen we hen dus direct. Helaas heb je geen enkele keus.

CEMENT
Na het aansluiten op de industriële lijn heeft Dirk zijn handen nu vol aan het opzetten van een nieuw Catering departement en de bouw van nieuwe klaslokalen. Ook hier geldt dezelfde uitdaging als bij de industriële lijn: hoe kom ik voor een redelijke prijs aan materialen? Met name de aanschaf van cement is een uitdaging. In het land draait momenteel nog één cementfabriek die 51% in handen is van de overheid. De prijs van een zak cement is door de overheid vastgesteld op een bedrag van een paar cent per 50kg zak. Ver onder de kostprijs dus. Maar natuurlijk niet erg als je zelf grootaandeelhouder bent, want dan ben jij degene die goedkoop aan cement kan komen en het voor USD 15 tot 18 per zak op de zwarte markt weer verkoopt.

Aan dit feestje willen we echter niet meedoen, dus zijn we aan het uitzoeken of we 900 zakken cement uit Zuid Afrika kunnen krijgen; belastingvrij natuurlijk want dit is Zimbabwe...