Pasen in Zimbabwe
Door: Yvette
Blijf op de hoogte en volg Yvette
28 April 2009 | Zimbabwe, Chitungwiza
Terwijl Dirk de paasvakantie gezellig doorbracht bij vrienden en familie in Nederland, heb ik het gezellig doorgebracht met vier van onze hostel’dochters’ die geen thuis hadden om naar toe te gaan. Eigenlijk is Pasen hier in Zimbabwe oersaai: mensen gaan naar de kerk en/of brengen de dag slapend en hangend door. Degenen die het zich kunnen veroorloven eten met Pasen een stukje kip, wat tegenwoordig een grotere luxe is dan rundvlees.
EIEREN ZOEKEN
Om toch een beetje een paasgevoel te creëren, in ieder geval bij mijzelf, heb ik in 2007 al het eieren zoeken geïntroduceerd. De meiden moeten ze van tevoren zelf schilderen, met een soort van vingerverf, en mogen ze op de dag van het paasfeest, als alle meiden er nog zijn, in de tuin gaan zoeken. In Nederland vinden tienermeiden dat, zeker onder mekaar, vast kinderachtig, maar hier is het een hele sensatie. Dagen van tevoren zijn ze al in extase, en hoor je de oudere meiden, die het jaar ervoor hebben meegemaakt, aan de nieuwe meiden uitleggen wat er gaat gebeuren. En dan is het op het moment suprême maken dat je je op tijd uit de voeten maakt, want ze hollen je zo omver in hun competitiedrift zoveel mogelijk eieren te vinden. Dit jaar was geen uitzondering. Nu dat de winkels eindelijk weer eens tot de nok toe gevuld zijn met levensmiddelen, en de prijzen ook weer tot een normaal niveau zijn gedaald, konden we het dit jaar wat breder aanpakken met een kipmaaltijd en zelfs chocolade-eieren. Die waren zo speciaal voor de meiden, dat de meesten ze niet gelijk opaten, maar bewaarden om aan hun familie of wie dan ook te laten zien. Ook al was er die avond geen stroom (wat helaas weer redelijk normaal begint te worden) de feeststemming kon niet meer stuk, en met gedrum en gezang werd er wild en lang gedanst.
DE PAASDAGEN
Er weinig voor voelend om te integreren in de Zimbabwaanse manier van het Pasen vieren, en medelijden hebbend met de vier meiden die achterbleven, besloot ik hen en mijzelf te trakteren op 2 leuke dagen. Op zondag hebben we ons rond gevreten aan een bbq Nederlandse stijl (dus niet 3 uur van tevoren al vlees op de bbq laten uitdrogen en verkolen, om dan later binnen het inmiddels koude ‘vlees’ met je rijst en tomaten-uiensaus te eten), en vervolgens Bridget Jones Diary gekeken. En op maandag, na thee met zelf-geassembleerde tompoezen, naar een miniwildpark in de buurt geweest, waar de meiden te paard en ik te voet (was geen paard meer over en bovendien goed voor mijn toch al beperkte lichaamsbeweging) van impala’s en zebra’s konden genieten. Met mijn zwangerschapsdementie was ik vergeten dat er in het park, bovenop een kopje (rotsheuvel) ook nog een klein zwembad was, maar dat gaf allemaal niets, in ons ondergoed was het ook heerlijk ‘zwemmen’. Het lawaai van de gillende, rondspetterende meiden, weerhield andere bezoekers er vanzelf van om ook een een kijkje bij het zwembad te komen nemen. Thuis nog gezellig de resten van de bbq van de vorige dag verorberd, en toen de verwachte stroomuitval kwam, maakte het niemand meer wat uit, en gingen we moe maar voldaan lekker vroeg slapen. We vonden het alle vijf 2 geweldige dagen, en de meiden waren er zeker van dat zij van iedereen de beste paasdagen hadden beleefd.
BIJ DE GYNEACOLOOG
Onlangs zijn we voor onze 25-weken controle bij de gyneacoloog geweest (hier kent men geen verloskundigen). Alles was goed, ik kreeg weer het zoveelste advies mee om het “vooral nu” rustig aan te doen, vooral geen speedboottocht op Lake Kariba te gaan maken (alsof dat wekelijks op mijn agenda staat) en wat zoal goed was voor mij om te eten. Zoals muesli, “ maar dan met water, geen melk.” “Da’s geen probleem”, zeiden we in koor, “want ik/ze lust toch geen melk”. Kreeg ik dan wel genoeg calcium binnen? Ja hoor, ze eet kaas, zei Dirk, dat ik aanvulde met boter en ijs. Over mijn aanvullingen was ze niet erg overtuigd. En dan was ik de pannenkoeken en chocola nog vergeten te melden. Haar advies om dan thee met melk te drinken, heb ik beantwoord met: “ik maak wel wat samora-toetjes”. Ik vergeet ze alleen altijd te maken. Ach wat, vorig jaar was er nog geen enkel melkproduct te krijgen, dus ik krijg nu al heel wat meer calcium binnen. Of ik nog vragen had. “Ja, bestaat er hier ook zoiets als zwangerschapscursussen?” waarop Dirk zo goed als een hartverlamming kreeg. Er bleek wel zoiets te bestaan, maar dat was voornamelijk theoretisch en pas vanaf 30 weken. We kregen gelijk een mini-zwangerschapsstoomcursus: “Ademen hoef je niet te leren. Iedereen kan ademen, dus dat is allemaal onzin. Verder is er de zus-en-zo magazine, die we ook hier in de wachtkamer hebben liggen, waar heel interessante artikelen in staan. Lees vooral niet die onzin geschreven voor fysiotherapeuten, die zitten er toch vaak naast. En dat gegil dat je op TV ziet is zeer overdreven acteerwerk, dat is ook helemaal niet nodig. Het is gewoon even een paar minuutjes onaangenaam, dat is alles. En wat betreft het geboortewensenlijstje, de enige wens die zin heeft om van tevoren vast te leggen, is dat je je kind meteen na de bevalling op je gelegd wilt krijgen. Andere wensen zoals geen narcotica etc. zijn onzinnig want hoe kun je nu voorspellen hoe je zwangerschap gaat verlopen? Laat dat maar fijn aan de specialisten over.” Einde cursus. Nu zullen er heel wat moeders zijn die dit lezen en op hun achterste poten gaan staan om gelijk een aantal argumenten te weerleggen, maar eigenlijk vind ik het wel prettig dat er hier zo nuchter tegen een zwangerschap wordt aangekeken. En de boekjes die we links en rechts door vrienden krijgen toegestuurd voor a.s. moeders en vaders, geschreven door ervaringsdeskundigen, bevestigen dat beeld alleen maar. Hier in Zimbabwe is het zo normaal om als vrouw zwanger te zijn, dat het a) nauwelijks door a.s. moeders en vaders wordt meegedeeld (vooral vaders vertellen het vaak pas na de geboorte van hun kind) en b) er na de welgemeende felicitaties er zo af en toe eens wordt gevraagd hoe het gaat, en daar blijft het dan ook wel bij. Geen ongevraagde adviezen van wildvreemden, en geen gekir tegen je buik, en dat vind ik eigenlijk wel zo prettig.
EIEREN ZOEKEN
Om toch een beetje een paasgevoel te creëren, in ieder geval bij mijzelf, heb ik in 2007 al het eieren zoeken geïntroduceerd. De meiden moeten ze van tevoren zelf schilderen, met een soort van vingerverf, en mogen ze op de dag van het paasfeest, als alle meiden er nog zijn, in de tuin gaan zoeken. In Nederland vinden tienermeiden dat, zeker onder mekaar, vast kinderachtig, maar hier is het een hele sensatie. Dagen van tevoren zijn ze al in extase, en hoor je de oudere meiden, die het jaar ervoor hebben meegemaakt, aan de nieuwe meiden uitleggen wat er gaat gebeuren. En dan is het op het moment suprême maken dat je je op tijd uit de voeten maakt, want ze hollen je zo omver in hun competitiedrift zoveel mogelijk eieren te vinden. Dit jaar was geen uitzondering. Nu dat de winkels eindelijk weer eens tot de nok toe gevuld zijn met levensmiddelen, en de prijzen ook weer tot een normaal niveau zijn gedaald, konden we het dit jaar wat breder aanpakken met een kipmaaltijd en zelfs chocolade-eieren. Die waren zo speciaal voor de meiden, dat de meesten ze niet gelijk opaten, maar bewaarden om aan hun familie of wie dan ook te laten zien. Ook al was er die avond geen stroom (wat helaas weer redelijk normaal begint te worden) de feeststemming kon niet meer stuk, en met gedrum en gezang werd er wild en lang gedanst.
DE PAASDAGEN
Er weinig voor voelend om te integreren in de Zimbabwaanse manier van het Pasen vieren, en medelijden hebbend met de vier meiden die achterbleven, besloot ik hen en mijzelf te trakteren op 2 leuke dagen. Op zondag hebben we ons rond gevreten aan een bbq Nederlandse stijl (dus niet 3 uur van tevoren al vlees op de bbq laten uitdrogen en verkolen, om dan later binnen het inmiddels koude ‘vlees’ met je rijst en tomaten-uiensaus te eten), en vervolgens Bridget Jones Diary gekeken. En op maandag, na thee met zelf-geassembleerde tompoezen, naar een miniwildpark in de buurt geweest, waar de meiden te paard en ik te voet (was geen paard meer over en bovendien goed voor mijn toch al beperkte lichaamsbeweging) van impala’s en zebra’s konden genieten. Met mijn zwangerschapsdementie was ik vergeten dat er in het park, bovenop een kopje (rotsheuvel) ook nog een klein zwembad was, maar dat gaf allemaal niets, in ons ondergoed was het ook heerlijk ‘zwemmen’. Het lawaai van de gillende, rondspetterende meiden, weerhield andere bezoekers er vanzelf van om ook een een kijkje bij het zwembad te komen nemen. Thuis nog gezellig de resten van de bbq van de vorige dag verorberd, en toen de verwachte stroomuitval kwam, maakte het niemand meer wat uit, en gingen we moe maar voldaan lekker vroeg slapen. We vonden het alle vijf 2 geweldige dagen, en de meiden waren er zeker van dat zij van iedereen de beste paasdagen hadden beleefd.
BIJ DE GYNEACOLOOG
Onlangs zijn we voor onze 25-weken controle bij de gyneacoloog geweest (hier kent men geen verloskundigen). Alles was goed, ik kreeg weer het zoveelste advies mee om het “vooral nu” rustig aan te doen, vooral geen speedboottocht op Lake Kariba te gaan maken (alsof dat wekelijks op mijn agenda staat) en wat zoal goed was voor mij om te eten. Zoals muesli, “ maar dan met water, geen melk.” “Da’s geen probleem”, zeiden we in koor, “want ik/ze lust toch geen melk”. Kreeg ik dan wel genoeg calcium binnen? Ja hoor, ze eet kaas, zei Dirk, dat ik aanvulde met boter en ijs. Over mijn aanvullingen was ze niet erg overtuigd. En dan was ik de pannenkoeken en chocola nog vergeten te melden. Haar advies om dan thee met melk te drinken, heb ik beantwoord met: “ik maak wel wat samora-toetjes”. Ik vergeet ze alleen altijd te maken. Ach wat, vorig jaar was er nog geen enkel melkproduct te krijgen, dus ik krijg nu al heel wat meer calcium binnen. Of ik nog vragen had. “Ja, bestaat er hier ook zoiets als zwangerschapscursussen?” waarop Dirk zo goed als een hartverlamming kreeg. Er bleek wel zoiets te bestaan, maar dat was voornamelijk theoretisch en pas vanaf 30 weken. We kregen gelijk een mini-zwangerschapsstoomcursus: “Ademen hoef je niet te leren. Iedereen kan ademen, dus dat is allemaal onzin. Verder is er de zus-en-zo magazine, die we ook hier in de wachtkamer hebben liggen, waar heel interessante artikelen in staan. Lees vooral niet die onzin geschreven voor fysiotherapeuten, die zitten er toch vaak naast. En dat gegil dat je op TV ziet is zeer overdreven acteerwerk, dat is ook helemaal niet nodig. Het is gewoon even een paar minuutjes onaangenaam, dat is alles. En wat betreft het geboortewensenlijstje, de enige wens die zin heeft om van tevoren vast te leggen, is dat je je kind meteen na de bevalling op je gelegd wilt krijgen. Andere wensen zoals geen narcotica etc. zijn onzinnig want hoe kun je nu voorspellen hoe je zwangerschap gaat verlopen? Laat dat maar fijn aan de specialisten over.” Einde cursus. Nu zullen er heel wat moeders zijn die dit lezen en op hun achterste poten gaan staan om gelijk een aantal argumenten te weerleggen, maar eigenlijk vind ik het wel prettig dat er hier zo nuchter tegen een zwangerschap wordt aangekeken. En de boekjes die we links en rechts door vrienden krijgen toegestuurd voor a.s. moeders en vaders, geschreven door ervaringsdeskundigen, bevestigen dat beeld alleen maar. Hier in Zimbabwe is het zo normaal om als vrouw zwanger te zijn, dat het a) nauwelijks door a.s. moeders en vaders wordt meegedeeld (vooral vaders vertellen het vaak pas na de geboorte van hun kind) en b) er na de welgemeende felicitaties er zo af en toe eens wordt gevraagd hoe het gaat, en daar blijft het dan ook wel bij. Geen ongevraagde adviezen van wildvreemden, en geen gekir tegen je buik, en dat vind ik eigenlijk wel zo prettig.
-
28 April 2009 - 13:46
Paul En Josee:
Yvette,
Ik kan je geen advies geven. Josee zegt: "Doe wat je zelf het beste vindt en waar je je goed bij voelt"
Wij tellen af naar jullie thuiskomst.
Maak er nog het beste van. -
28 April 2009 - 14:38
Femke:
haha, gelijk hebben ze, dat kind moet er gewoon uit.....(al zijn die paar minuutjes misschien iets aan de optimistische kant).
liefs, Femke -
28 April 2009 - 14:56
Daan En Co:
Lieve Yvette en Dirk,
Wat een luxe, chocolade eieren. Dat zullen de meiden wel gaan missen als jullie er niet meer zijn. wat betreft je dikke buik, terug in nederland zul je er toch aan moeten geloven. Maar je moet inderdaad gewoon doen waar jij je prettig bij voelt. Ik, en vooral de kids, kunnen niet wachten tot jullie terug zijn. Dikke knuffel! En stiekem toch ook een aai over je buik. Daan Marc Mara en Jarno -
28 April 2009 - 22:28
Mathieu:
Lieve Yvette en Dirk,
Willen jullie een welgemeend advies van een zeer ervaren OPA? dan moeten jullie nog even wachten tot na de bevalling. Blijf in de tussentijd gewoon doen wat je denkt dat je moet doen en voel je daar vooral goed bij. Blijf ook genieten van het moment.
Leuk trouwens de ervaringen met de meiden.
groetjes,
Mathieu -
29 April 2009 - 19:18
Lilian:
Hai Yvette,
Okee, ik zeg al niks meer!... ;-) maar ik ben wel benieuwd naar een plaatje van je met dikke buik, kan dat geregeld worden?...
liefs! Lilian -
30 April 2009 - 17:38
Melanie, Jeroen,oli4:
Mooi dat het zo goed gaat! Enne, zo'n zwangerschapscursus is echt niet nodig hoor. Ik had uit gewetenswroeging nog snel een spoedcursus gevolgd van 2 avonden en zelfs dat was nog samen te vatten in jouw verhaal. Bovendien was ik alles spontaan vergeten toen het eenmaal begon. haha. Maar die paar minuten zijn vrees ik inderdaad erg optimistisch. Geniet maar van de schopjes in je buik en ik blijf je weblog volgen. Veel succes met alles! -
04 Mei 2009 - 11:47
Elly:
hoi Yvette, leuk om weer eens van je te horen. Je hebt er weer een mooi feest van gemaakt. heerlijk !fijn dat het zo goed met je gaat.liefs van ons..Arie en Elly
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
