Een nieuw jaar

Een nieuw jaar is aangebroken. Tijd voor een terugblik op het afgelopen jaar en een kijkje in het nieuwe jaar.

2013 was voor ons het jaar van de grote stap, de sprong in het diepe: van huisje, boompje, beestje, baantje in Nederland naar het doorknippen van deze lijntjes en het verwezenlijken van onze droom in Namibië. Zo’n grote stap bestaat uit heel veel kleine stapjes die op het moment dat je ze neemt weinig effect lijken te hebben. Maar terugkijkend op dit jaar hebben ze toch heel wat opgeleverd.
We hebben een leuk stekkie gevonden in Walvis Bay waar we ons allemaal helemaal thuis voelen, al mist Louise nog wel haar vriendjes en familie in Nederland. Gelukkig heeft ze hier ook al een paar vriendinnetjes en doen ze het allebei hartstikke goed op school. Ook blijven we allemaal genieten van de woestijn, de zee en de schitterende pelikanen en flamingo’s (en zeehonden en dolfijnen die zich ook af en toe laten zien aan de kust).

Echt ‘thuis in Afrika’ voelen we ons als we aan de slag zijn op ons project in Kuisebmund, waar het overgrote deel van de zwarte bevolking woont. Hier speelt het leven zich op straat af, met muziek, spelende kinderen, en veel kleine bedrijvigheid. En altijd een lach en een vriendelijk woord. Begin november hebben we hier een stukje grond in bruikleen gekregen, waar we tijdelijk ons project kunnen uitvoeren totdat we ons permanent stuk land hebben. In oktober konden we eindelijk, na veel gelobby, ons projectplan presenteren aan de Council, die enthousiast reageerde. Daarna was het weer wachten op de gemeenteambtenaren die met ons verzoek voor een stuk grond aan de slag moesten. Na wekelijkse telefoontjes aan de gemeentesecretaris (ik had zijn mobiel nummer van iemand los weten te peuteren, want via de secretaresse was er geen doorkomen aan) en een aantal bezoekjes en telefoontjes aan de ambtenaar die ons verzoek in behandeling had, zou er vlak voor het zomerreces (hier in december) een positief advies richting Council zijn gegaan. We hebben officieel nog niets gehoord, en als het reces over een week voorbij is, gaan we weer vrolijk verder met onze ‘telephone terrorise’ tactiek.
We hebben er in ieder geval alle vertrouwen in dat we binnenkort goed nieuws te horen krijgen over onze landaanvraag en dat we ergens in de Nederlandse zomer het stuk land ook daadwerkelijk krijgen opgeleverd. Eerst moet er nog zand verschoven en geëgaliseerd worden en water en elektriciteit aangelegd. Dit zijn zaken die de gemeente moet regelen, ons project is per slot van rekening een community project. Commitment en een zekere bijdrage aan het project is wat ons betreft dus wel een vereiste.

Na zo mogelijk nog meer gelobby hebben we begin november ook onze werkvergunningen gekregen. Zonder de onvermoeibare steun van het ministerie van jeugdzaken, die, toen wij vroegen om een brief van aanbeveling, meteen had aangeboden de hele aanvraag voor ons in te dienen bij Home Affairs, was het ons nooit gelukt. Sinds september belden wij wekelijks met Jeugdzaken, die dan weer met Home Affairs belde om te horen hoe het met onze aanvraag stond. Eerst was ook Home Affairs de aanvraag kwijt. Dit is een standaard procedure hebben we eerder al begrepen toen het ministerie van Handel, die het eerst voor ons zou indienen, onze aanvraag al was ‘kwijtgeraakt”. Soort van boodschap dat ze steekpenningen willen ontvangen. Je kunt je voorstellen dat een Director of Youth, die de aanvraag persoonlijk had overhandigd aan de Office van de Permanent Secretary van Home Affairs, daar niet blij van werd. De papieren waren daarop toch weer gevonden en toen werd Jeugdzaken voor een kleine 2 maanden wekelijks beloofd dat onze aanvraag echt “komende dinsdag” zou worden behandeld. Toen onze contactpersoon bij Jeugdzaken voor een aantal weken op studieverlof ging en ons verzocht rechtstreeks bij Home Affairs te checken, werden we bot afgewimpeld. We moesten maar gewoon wachten totdat ooit onze aanvraag in behandeling werd genomen en zeker niet meer bellen. Hier waren we natuurlijk niet van gecharmeerd, en het ministerie van Jeugdzaken nog minder toen de secretaresse van de directeur die samen met Dirk naar Home Affairs was gegaan voor nadere uitleg, dezelfde botte boodschap kreeg. Na een paar persoonlijke telefoontjes met stevige boodschap van de directeur Jeugdzaken aan Home Affairs en Dirk die met net gelande oud-collega Dick (zie verder in verslag) en een senior van Jeugdzaken een ochtendje op de stoep van Home Affairs heeft doorgebracht, hadden we eindelijk ons zo gewilde papiertje. Zeven maanden na eerste indiening van onze aanvraag en vier maanden na aankomst in Namibië. Blijkt nog heel snel te zijn gegaan voor Namibische begrippen. En ook vrij speciaal want tegenwoordig worden, zeker zonder steekpenningen, nog nauwelijks werkvergunningen afgegeven.

Ook hebben we de afgelopen maanden we een heel leuk, enthousiast en inspirerend netwerk opgebouwd met mensen actief in zonne-energie en in duurzaam bouwen. Plannen genoeg, dit jaar gaan we ons storten op de verwezenlijking ervan. Zo zijn we nu druk bezig een EU voorstel te schrijven waarmee we ons hele centrum zouden kunnen opzetten. Heel spannend allemaal!

De cursus “Installatie en Onderhoud van Zonnepanelen” is zeer in trek bij de jongeren. Zonder er veel reclame voor te hebben gemaakt, hebben we al over de 40 inschrijvingen, terwijl er plek is voor 15 studenten per cursus. Zelf worden we ook ge-telephone-and-sms-terrorised door studenten die staan te popelen om te beginnen ☺.
Ook volwassenen tonen veel interesse in de cursus, dus hoogstwaarschijnlijk gaan we after hours verkorte cursussen bieden aan deze groep. Het curriculum voor de training bestond nog niet als zodanig voor onze doelgroep, dus deze hebben we zelf moeten samenstellen. Eind deze maand, begin volgende maand willen we met de training starten. Grootste uitdaging op dit moment is het vinden van een geschikte instructeur. Tot nu toe hebben we hem/haar nog niet gevonden, maar er is een mogelijkheid om kandidaten die net niet voldoen een kleine scholing te geven waarna ze de cursus kunnen gaan geven. Mocht iemand dit lezen en denken: “Ik vind het heel leuk om als vrijwilliger deze cursus te komen geven in Namibië en een lokale trainer on-the-job op te leiden” of “Ik ken wel iemand die dit zou kunnen en ook heel leuk zou vinden” laat het ons weten!

We hebben al behoorlijk wat bezoek gehad uit Nederland. Erg gezellig, lekker (we genieten nog steeds van drop, pepernoten en stroopwafels ☺), en ook nog eens heel fijn. Zo was Dick Neuteboom van Regio Noord Veluwe in november 2 weken langsgekomen om te helpen de mobiele zonnepanelenworkshop te installeren op ons net verkregen stukje grond. Zijn reis was een cadeautje van de campagne “Fietsen scoort voor een beter klimaat” waar we in 2012 een prijs mee hadden gewonnen. Als bedrijf dat de meeste stemmen op ons project had uitgebracht, mochten zij ons project komen bezoeken. Dick vond het wel leuk een handje te komen helpen, en dat aanbod hebben we met beide handen aangegrepen. Hij ervoer al heel snel dat alles hier wat trager gaat dan in Nederland en beschreef Namibië als een “land voor volhouders”. Met zijn hulp, een soort van IKEA handleiding en begeleiding op afstand van André Mulder van Volker Wessels Telecom Netwerk Solutions, de “geestelijke vader” van de zonnepanelenworkshop met bijbehorende ‘IKEA handleiding’ hebben we het spul in een week in elkaar gezet, wat niet slecht is voor een stel amateurs. Later hebben mijn moeder die bij ons op vakantie was en aangetrouwde familie die een rondreis maakte door Namibië geholpen het vrolijk gekleurde hekwerk rond de workshop te plaatsen. Aansluiting op het elektriciteitsnet moet nog gebeuren. De zonnepanelenworkshop is ontworpen voor een enkelvoudige elektrische aansluiting terwijl tot ieders verrassing - op het moment dat de elektriciteitsmaatschappij de boel ging keuren - bleek dat het simpel kantoorgebouwtje een industriële drie fase aansluiting heeft. Dat betekent de boel ombouwen en reizen Dirk’s ouders, die ook op vakantie komen, op dit moment met 3 kilo onderdelen. Zodra het zaakje aangesloten is, zijn we echt ‘up and running’.

Al met al dus geen slechte start van ons nieuwe avontuur hier in Namibië. Het kostte wat tijd en energie om de bal hier weer aan het rollen te krijgen, maar nu we uit het rulle zand zijn, kunnen we wat voortvarender werken aan en genieten van de groei en bloei van het project. Het zal nog steeds veel bloed, zweet en tranen vergen, er moet nog veel geld geworven worden voor de bouw van het centrum, maar de basis is gelegd en we gaan nu met volle kracht vooruit.

We willen iedereen die ons in woord, daad en donaties heeft gesteund van harte bedanken! Het geld dat we via Wilde Ganzen konden werven is binnen, en daar zijn we heel blij mee! Donaties blijven natuurlijk welkom. Het geeft ons extra kracht en middelen om te bouwen aan een zonnige toekomst voor kansarme jongeren hier in Namibië. Kijk op de nieuwe website van Young Africa www.youngafrica.nl hoe je kunt doneren of ons anderszins te steunen. Vergeet er niet bij te vermelden dat het Namibië betreft.